36. Zbawienny koszmar.

Gdy się rano obudziłem Unice już nie spała. Siedziała na łóżku z komputerem na kolanach. Zerknąłem na ekran i ziewnąłem.
-Facebook już z rana?
-Nie znam Vazqueza - szepnęła.
-Nie - pokręciłem głową. - Ale ja tak i zapewniam cię, że to spoko gość. Co ty wczoraj oglądałaś z Callejonem?
-Nie wiem - burknęła i wyskoczyła z łóżka. - Odwieziesz mnie na uczelnie?
-Nie za darmo - uśmiechnąłem się bezczelnie.
-Ty interesowna piłkarzyno - fuknęła i poszła do łazienki.


Zawiozłem ją na uczelnię, a sam pojechałem na poranny trening. Potem jak zwykle miałem ją odebrać.
Po południu zaparkowałem swojego Golfa przed bramą Uniwersytetu i oparłem się o niego.
Unice wybiegła i wpadła wprost w moje ramiona.
-Ally - jęknęła i objęła mnie rękami w pasie. - Ally - uniosła głowę- Ally - wyszczerzyła zęby.
-Cześć, kociaku - cmoknąłem ją, jak zawsze, w policzek.
-Więcej - zamruczała i oblizała wargi. Nawet nie miała pojęcia jak na mnie działa robiąc takie minki. Zaśmiałem się i z wielką przyjemnością ją pocałowałem.
-Nie ma u ciebie mojej granatowej bluzy z Adidasa? - spytałemm i pogłaskałem ją po policzku, a potem założyłem jej kosmyk włosów za ucho. Mama nękała mnie już kilka dni, że znowu wsadziłem jakiś ciuch i nawet nie wiem gdzie. Tylko, że ja wiem. Zawsze ma je Unice.
-Jeśli nie masz jej w domu, ani nie znalazłeś jej w szatni to zapewne jest. Chyba, że masz jakąś kurwę to mnie nie pytaj - odpowiedziała z diabelnym błyskiem w oku.
-Jesteś niemożliwa - pokręciłem głową i się uśmiechnąłem szeroko.
-Mam na ciebie ochotę - zagryzła wargę i przejechała dłonią po mojej szyi. - Zjadłabym cię! - stanęła na palcach, pociągnęła mnie za koszulkę i zmusiła, żebym się schylił i mnie pocałowała.
-Wsiadaj, łobuzie - otworzyłem drzwi do mojego Golfa. - Jak minął dzień?
-Świetnie - skrzywiła się i nawet zdobyła na sztuczny uśmiech. - Szczerze? - spojrzałam mi w oczy, gdy już usiadłem za kierownicą. Jej szare tęczówki ciskały gromy.
-Jak zawsze tak - pokiwałem głową i zapiął jej pas, bo Unice się takimi pierdołami nie przejmuje.
-Zabij mnie, albo ja wybije pół tej kurewskiej uczelni! - warknęła.
-Nie przeklinaj - upomniałem ją mechanicznie zapinając swój pas i ruszyłem. - Wiesz, że tego nie lubię.
-Wiem - westchnęła. - Jestem zmęczona i mam wszystkiego dość.
-Zawiozę cię do domu, przygotuję kąpiel, zrobię gorącą herbatę truskawkową i będzie super, co? - pogłaskałem ją po policzku.
-Tak - uśmiechnęła się błogo. - Zostaniesz na noc?
-Nie, muszę wracać do domu, z rana mam trening. Przy tobie ciężko mi wstać, a nie lubię się spóźniać - powiedziałem łagodnie. Teraz się zacznie...
-Morata - spojrzała na mnie jak na idiotę. - Ty się nigdy nie spóźniasz.
-Wiem.
-Pójdziemy do klubu? Jest weekend! - zawyła i popatrzyła na mnie błagalnie.
-Słoneczko, wiesz, że jutro mam mecz i nie mogę dziś nigdzie iść... - mruknąłem, ale wiedziałem, że moja odpowiedz jej nie satysfakcjonuje. Miała już plany, a ja sie nie zgodziłem i teraz pora na bulwersa.
-Następnym razem niech ci mecz da dupy. Zatrzymaj się! - zażądała.
-Unice, nie rób scen - syknąłem.
-Zatrzymuj się do cholery, bo zaraz ci zrobię scenę! - warknęła i nagle zakryła usta dłonią. - Tak było w moim snie!
-Jakm śnie? - podchwyciłem i jechałem dalej.
-W tym dziejszym, po którym dałeś mi zakaz na horrory z Calletim! - jęknęła. - Ally, zatrzymaj się - powiedziała nad wyraz łagodnie. Posłusznie zrobiłem co chciała. - Przepraszam! - odpięła pas i wpakowała mi się na kolana. - Przepraszam!
-Jeśli koszmary po horrorach tak na ciebie działają powinnaś oglądać je częściej - zaśmiałem się.
-Nie jesteś zabawny, Morata.
-Przeciwnie do ciebie - pocałowałem ją w czoło.
-Pójdę dziś do Israela i obejrzę z nim jakiś mecz - pokiwała głową z przekonaniem. - Zobaczymy się jutro na meczu?
-Nie wiem czy dostanę powołanie.
-Tak czy siak się zobaczymy - uśmiechnęła się. - Kocham cię, Ally.
-Ja ciebie też, Unice. Kto ma cię kochać ja nie ja? - zaśmiałem się. - Jedziesz dziś do Valdebebas na mały meczyk przed popołudniowym treningiem?
-Oczywiście, że tak! - wróciła na swoje miejsce i zapięła się pasem.


Kilka dni później siedziałem na kanapie w salonie i oglądałem jakiś film. Mówiąc szczerze byłem tak padnięty po treningu, że nie miałam ochoty na nic.
-Cześc, brat! - Marta usadowiła się obok mnie. - Co tam? - szturchnęła mnie w bok.
-Sis, nie dam rady - murknąłem.
-Unice? - uśmiechnęła się głupkowata.
-Mourinho - zrobiłem tę samą minę.
-Rozczarowałeś mnie - nadąsała się.
-Wybacz, ale nie zrobimy ci siostrzeńca czy siostrzenicy - poklepałem ją po kolanie.
-Ale tak za kilka lat mi zrobicie? - wyszczerzyła zęby.
-Pewnie tak. Unice zapowiedziała mi, że o córce mogę zapomnieć, bo to za duży stres by dla niej był, ale chłopców kilku z siebie wyciśnie - Marta roześmiała się wesoło.
-Słyszę jak to mówi! - piała. - Wszystko dobrze. Wolę usłyszeć, że padasz, bo wymęczył cię trener niż, że masz jakieś problemy.
-Nie mam żadnych. Chyba, że za problem weźmiesz to, że Unice dostała bzika. Teraz jej przechodzi, że jeszcze tydzień temu była nie do wytrzymania - jęknąłem.
-Opowiadaj! - zniecierpliwiła się.
-Obudziła mnie w piątek o czwartej nad ranem i zaczęła płakać, że miała straszny koszmar! - przekręciłem oczami.
-Oglądała film z...
-Callejonem. Ubzdurała sobie, że ten sen to przestroga dla niej, że ma skończyć zachowywać się jak błazen. Zdradziła mnie z Alvaro Vazquezem, którego nawet nie zna - westchnąłem. - Miałem jej to wybaczyć, ale wtrąciła się jakaś Carla i zrobiła coś z naszymi telefonami, chyba wysłała jakieś smsy, że ze sobą zerwaliśmy? No, nie ważne. Potem niby Unice wyjechała na staż do ChelseaTV i tam zaczęła chodzić z Lucasem Piazonem, którego też nie zna. Zeszliśmy się na urodzinach Jese i powiedziała wtedy, że chciałaby nigdy nie poznać Vazqueza i się obudziła - skończyłem swoją opowieść. - Teraz jest niczym anioł.
-Anioł. Niemożliwe - pokręciła głową Marta.
-Jest miła dla naszej mamy, skończyła z tekstami, że idzie się bzykać z Ramosem czy kimś tam - wyliczałem na palcach. - Przestała chodzić po klubach z chłopakami, więcej czasu spędza na Bernabeu albo w Valdebebas. Ponad to wiem, że nie zmyśla. Ten sen wystraszył ją na śmierć - powiedziałem poważnie. - Cieszę się, że zachowuje się lepiej, ale zaczyna mnie to bawić.
-Przejdzie jej - machnęła ręką.
-Przeraża mnie tylko, że jest miła dla mamy - szepnąłem.
-Serio czy pozór? - też szeptała.
-Pozór - uśmiechnąłem się delikatnie. - Ale lepsze to niż ich ciągłe warczenie na siebie.
-Racja - pokiwała glową.
-Ally, Unice stoi pod domem - zakomunikował nam tato.
-To czemu nie wejdzie? - zdziwiłem się i podeszłem do okna. Na ulicy stało duże Audi Benzemy, a w środku znajdowała się moja dziewczyna i Karim. Dam sobie uciąć rękę, że z tyłu siedział Mesut. Wyglądało na to, że Unice z zapałem tłumaczyła coś Francuzowi bo wymachiwała rękami.
-Chyba jest zajęta? - mruknał tato.
-Mam nadzieję, że niektóre rzeczy sie nie zmienią - wybuchła śmiechem Marta. Otworzyłem drzwi w tym samym momencie, kiedy Unice wyskoczyła z samochodu.
-Jesteś jakiś niepełnosprytny, Benz! - wrzasnęła.
-Torres, wróc tu w tym momencie i dostaniesz w ten zakuty łeb! - odkrzyknął Karim.
-Uważaj sobie, co? - podszedłem do nich.
-Nie da mi prowadzić - pożaliła się tuląc do mnie.
-Jedziemy na pizze! - dodał z tyłu Ozil.
-OK - pokiwałem głową. - Marta, jedziesz z nami? - zwróciłem się do siostry, która stała na progu.
-Oczywiście, że tak! - wyszczerzyła się Unice. - Ale twoim samochodem! Nie wsiadam z tą ofiarą - pokazała Benzemie język i poszła do garazu.
-Jedziemy za wami - puściłem im oczko.

To już przedostatni odcinek, ale obiecuję, że ostatni powali Was na kolana :D

Co potem? Rozważałam 2 część tego opowiadania, mam nawet całą fabułę, ale nie jestem pewna. Mam też pomysł na nowe opowiadanie z Benzemą w roli głównej, ale też nad tym dumam. No, piszę nowiutkie opowiadanie z Moniiką (Będzie o Realu!!! :D), które dodamy jak skończymy amor-capricho.