23. Słodkie ananasy.

Rano miałam urwanie głowy z tą przedmeczową konferencją prasową. Jednak bardzo lubiłam pracować dla klubu Real Madryt, a nie tylko telewizji RealMadridTV... Chociaż to prawie to samo.
Na mecz wygrałam się z Sarabią. Usiedliśmy na swoich stałych miejscach i kibicowaliśmy ile tchu! Opłaciło się oczywiście, bo spotkanie z Athleticem Bilbao wygraliśmy 5:1 i nawet Ally mógł pobiegać.
Po spotkaniu cichaczem wkradliśmy się do szatni. Pablo zaraz po przekroczeniu progu zakrył mi oczy.
-Naprawdę nie chcesz tego widzieć - szepnął i prowadził mnie wśród piłkarzy, butelek, ciuchów, papierków, i sama nie wiem czego jeszcze.
-Ally! - uśmiechnęłam się, gdy dotarłam w końcu do swojego chłopaka.
-Hej - przytulił mnie do siebie i pocałował w policzek. - Trener urwie wam głowy jak was zobaczy - zaśmiał się.
-Do szafek ich! - zawołał Callejon.
-Calleti - warknęłam.
-Kochaniutka - zacmokał Ronaldo i zmierzył mnie spojrzeniem od góry do dołu.
-O Boże! - zapiszczałam. - Cristiano Ronaldo! Podpiszesz mi się na cycku? - rozsunęłam bluzę i chciałam podnieść koszulkę, ale Morata w porę złapał mnie w pasie i przetransportował za siebie.
-Sorry, Cris - puścił mu oczko. - Ale ona ma już swojego bohatera.
-Mam? - udawałam zdziwienie.
-MNIE! - wydarł się na całą szatnię Benzema.
-Lecz się - popukałam się w czoło.
-Mnie - przedrzeźniał go Pepe.
-Może jednak złamiesz tradycje i pojedziesz ze mną i Sarabią? - szepnął Ally. - Jedziemy do Pablo, odprowadziłbym cię pod same drzwi, może został na noc? - kusił. - Sarabia mieszka przecież po przeciwnej stronie ulicy, grzechem byłoby nie skorzystać.
-Nie mogę - zrobiłam smutną minkę.
-Torres, Sarabia, żegnam - powiedział trener.
-Ups... - mruknęłam i szybko się ulotniliśmy.

BENZA: Czekaj na parkingu.
UNICE: Dasz prowadzić?
BEZNA: Dobrze się czujesz, ślimaku? :P
UNICE: Spadaj!

Usiedliśmy na ławce koło parkingu dla piłkarzy i zaczęliśmy opowiadać sobie głupie kawały.
-Może jednak do mnie? - spytał Morata. Sarabia tylko pokiwał głową.
-Do mnie? Jutro? Na obiad? - uśmiechnęłam się delikatnie.
-Tak - pokiwał głową. - Bądź grzeczna - pochylił się i pocałował mnie w usta.
-Konsola, dziwki, seks i piwo! - śpiewał Benzema do sobie tylko znanej melodii.
-Unice? - Ally popatrzył na mnie uważnie.
-Karim? - zachichotałam. - Obiecuję - wstałam i pogłaskałam swoje ciacho po policzku.
-Do jutra - uśmiechnął się i odeszli z Pablo. Usadowiłam się z Benzą w jego Audi, a Mesut jechał tuż za nami. Zapowiada się kolejna noc spędzona na graniu na konsoli, piciu piwa i opowiadaniu niestworzonych historii.

 
W niedzielę czekałam na Moratę i, na jego szczęście, zjawił się punktualnie.
-Cześć - cmoknął mnie w policzek i opadł na łóżko. Zerknęłam na niego z boku, ale zakrył twarz dłońmi.
-Ally? - mruknęłam i usiadłam obok niego po turecku.
-Nacho prawił mi pół nocy jaka to jego dziewczyna jest wspaniała - jęknął. - Potem sterroryzował nas, żebyśmy poszli z nimi na spacer. W efekcie wróciłem do domu o piątej rano!
-I jak spacer z misską? - Położyłam się na nim i cmoknęłam go w szyję.
-Dobij mnie, dobij - sapnął, ale otoczył mnie rękami w pasie. - Wiesz...
-Dobrze się zastanów nim wypalisz z tekstem, że jestem ciężka - weszłam mu w słowo, a on się zaśmiał.
-Nie jesteś - przekręcił się na bok - Ale lubię być na górze - uśmiechnął się lubieżnie. - Co robiłaś wczoraj z chłopakami? - spytał i wsunął rękę pod moją bluzkę.
-Pieprzyłam się z Benzemą - odparowałam, a Morata w odpowiedzi jednym sprawnym ruchem rozpiął mi stanik. - Ally! - fuknęłam udając oburzenie.
-Tak - zachłannie wpił się w moje usta.
-Jesteś niewyżyty - burknęłam.
-Nienasycony - poprawił mnie i przeszedł na moją szyję.
-Moi rodzice jadą dziś wieczorem do jakiejś ciotki do Móstoles i wracają rano - wyszeptałam mu do ucha.
-Tak? - ucieszył się.
-Tak - wyciągnęłam rękę i wzięłam ze stolika talerz z pokrojonym ananasem.
-Unice - jęknął.
-Albo to zjesz albo fora ze dwora - warknęłam.
-Robię to tylko dla ciebie, wiesz? - przekręcił oczami i zajął się pochłanianiem owocu.
-Chyba dla siebie - wstałam z łóżka i poprawiłam ubranie.
-Dla ciebie, kociaku.
-Morata, to dla twojej przyjemności, nie mojej - wyprowadziłam go z błędu.
-Ale ty lubisz mi sprawiać przyjemność - stanął za mną i pocałował mnie w szyję, a ręce splótł na moim brzuchu.
-Bo cię lubię - uśmiechnęłam się słodko.
-Lubisz? - Odwrócił mnie twarzą do siebie.
-Lubię to i tak dużo - droczyłam się.
-Tak? - Pogłaskał mnie po policzku i chciał pocałować, ale nie zapomnijmy, gdzie ja mieszkam.
-Unice, Morata! Obiad! - załomotał do drzwi Israel. Fernando nie dojechał i kwitł w Londynie. Szkoda, że nie ma Benzemy, ucieszyłby się, że nie ma małych recydywistów.
-Zaczynam zbierać na mieszkanie - pokiwał głową Ally.
-A jeszcze nie zacząłeś?! Morata! Ja już zbieram od dwóch lat! - wyrwałam mu się i zeszłam na dół z szelmowskim uśmiechem.
-Zbieram! - wrzasnął za mną.

 
Wieczorem wyszłam z domu ciągnąc za sobą naburmuszonego Moratę.
-Mieliśmy zostać w domu? - burknął, gdy wyszliśmy na chodnik.
-Zostaniemy, kociaku, zostaniemy - przeszłam przez ulicę i udałam się do domu Pablo Sarabii, który od wielu lat mieszkał obok mnie. Jak przyjaźń to pełną gębą, nie?
Wparowaliśmy do środka i jak zwykle bez pukania wkroczyłam do jego pokoju.
-Pab... - urwałam w pół słowa i zamarłam z otwartą buzią.
-Cześć - uśmiechnął się do mnie Vazquez. Siedział sobie na łóżku Sarabii i razem z właścicielem grał na konsoli.
O fuck.
Zrobiłam błyskawiczny obrót o sto osiemdziesiąt stopni i spojrzałam na Moratę. Wpatrywał się w Vazqueza morderczym wzrokiem.
Chciałam uciekać, gdzie pieprz rośnie, ale co ja mu miałam powiedzieć? Ally, chodźmy stąd, bo się z nim całowałam i teraz go nie chcę oglądać?
Zabije mnie na miejscu!
W sumie zasłużyłam.
-Sorry, że przeszkodziliśmy, już wychodzimy - powiedział i otoczył mnie ręką w pasie.
-Nie, zostańcie - odezwał się Vazquez.
-Może zagracie z nami? - dodał Pablo i rzucił Moracie pada. Ten wykazał się niezwykłym refleksem i złapał go w locie.
-OK - skinął głową. Trzymając mnie za rękę usiadł na łóżku i posadził sobie na kolanach. W jego zachowaniu było tyle... wrogości? Sama nie wiem jak to nazwać, ale Ally nigdy się tak nie zachowywał. Owszem, siadałam mu na kolanach w towarzystwie naszych znajomych, ale dziś zrobił to tak władczo, jakby oznajmiał "moje, won!".
-Będę stąd widziała czy pojechali - szepnęłam mu na ucho. W odpowiedzi cmoknął mnie w policzek i zaczęli grać w jakąś strzelankę.
-Chodziliście razem do klasy? - spytał Vazquez.
-No! - zaśmiał się Pablo. - Chociaż Unice znam dłużej. Ally dołączył do nas w liceum.
-Badalona, jak ci idzie szukanie dziewczyny? - odezwał się Morata z taką ironią w głosie, że aż się przestraszyłam. Mój słodki i grzeczny Ally z ironią na ustach?!
-Dobrze. Wybrałem i teraz muszę tylko ją w sobie rozkochać - odparował Vazquez.
-Sarabia, nie masz w domu jakiś ananasów? - wtrąciłam szybko.
-Znowu mam to jeść? - jęknął Ally i spojrzał na mnie przerażeniem. Wrócił mu dawny ton wypowiedzi.
-To dla mnie - mruknęłam, a on w odpowiedzi puścił mi oczko.
-Pewnie mam - stwierdził Sarabia i wcisnął mi pada. - Zaraz wracam tylko ocal moje życia! - warknął i wyszedł.
-Ananas - Vazquez uśmiechnął się do mnie znacząco.
-Mam dość - szepnęłam w szyję swojego chłopaka. - Mam już serdecznie dość - objęłam go ramionami za szyję.
-Unice - wystraszył się i objął mnie obiema rękami. - Słońce? - pogłaskał mnie po głowie.
-Wiesz - wstałam szybko. - Pierdol się, Vazquez - warknęłam.
-Ale... - rozłożył ręce. - O co ci chodzi?
-Ally, idź po te cholerne ananasy - syknęłam przez zęby. - Poradzę sobie - dodałam. Podniósł się z wahaniem i wyszedł, ale drzwi za sobą nie zamknął.
-Alvarito - kucnęłam obok Katalończyka i powiedziałam bardzo cicho. - Kocham go, chcę, żeby był moim mężem i ojcem moich dzieci. Daj już spokój, dobra? Jest sensem mojego życia!
-Szkoda, że wcześniej o tym nie pamiętałaś - dodał szeptem.
-Nie chcesz we mnie wroga, Vazquez - mruknęłam, a groźba zawisła w powietrzu.
-Torres, a co ty możesz mi zrobić? Jak na razie to twój los jest w moich rękach, a raczej słowach - uśmiechnął się wrednie.
-Nigdy ci tego nie wybaczę - wyprostowałam się. - Nigdy. Alvarito, jeśli zależy ci na mnie chociaż troszkę to odpuść - poprosiłam. - Zostaw nas - odwróciłam się na pięcie i wyszłam.
-Pojechali już - zakomunikował mi Ally, gdy tylko weszłam do kuchni. Opierał się o szafkę i opychał ananasem.
-To dobrze - objęłam go rękami w pasie i położyłam głowę na piersi. - Dobrze - westchnęłam ciężko.
Chyba poradziłam sobie z Vazquezem.
-Morata? - usłyszałam za sobą. - Całowałem się z twoją dziewczyną... I to nie raz - wypalił Katalończyk. Poczułam jak mięśnie Moraty się napinają, a mnie robi się słabo.
O kurwa!

I się wydało! Kłamstwo ma krótkie nogi.

Gif da Wam do myślenia co będzie w następnym odcinku. Tyśka, zacieraj już rączki :D