21. Peace, ludzie peace.

Wieczorem leżałam na łóżku, oglądałam telewizję i głaskałam Blanco. Wymasowany Morata zwiał do domu i nie wspomniał już o truskawkach. Czy kogoś to dziwi?
Nagle drzwi się otworzyły i stanął w nich uśmiechnięty od ucha do ucha Ally.
-Wygrałeś w lotka? - mruknęłam.
-Nie gram w lotka, dostarczasz mi niezbędnej dawki adrenaliny - wyszczerzył się i klasnął w dłonie. - Ubieraj się, idziemy na spacer.
-A co? Goła jestem? - spojrzałam na granatowe spodenki i reprezentacyjną koszulkę Nando.
-Nie, chociaż Bóg jeden wie jak bym chciał żebyś była - oblizał się lubieżnie i nadal sterczał przy tych drzwiach.
-Bóg nie jest zadowolony z twoich myśli i seksu przed ślubem - przewróciłam oczami.
-Dostałaś okresu? - popatrzył na mnie uważnie.
-Nie, czemu? - zdziwiłam się.
-Bo tak leżysz... - machnął ręką.
-No, skoro ty stoisz to ja leżę - fuknęłam.
-Jak położę się obok to nie pójdziemy na spacer, a musimy na niego iść! Musimy! - zaakcentował.
-Czemu? - nawet nie drgnęłam.
-Bo tak! - tupnął nogą. - Unice, wstawaj!
-Bo tak to nie jest argument - powtórzyłam jego własne słowa, którymi mnie raczy odkąd go znam.
-Kociaczku - jęknął i klęknął przy łóżku. - Błagam.
-Ally? - usiadłam i przyłożyłam dłoń do jego czoła. - Nie masz gorączki, co jest? - warknęłam.
-Nacho chce nam przedstawić dziewczynę! - zapiszczał i zrobił komiczną minę.
-Za tydzień mu się zmieni - westchnęłam i wstałam.
-Powiedział, że to coś na stałe - położył się na łóżku i zaczął głaskać Blanco.
-Tak samo mówił z poprzednią - otworzyłam szafę.
-Tak? Nie pamiętam - wzruszył ramionami.
-Zimno jest na dworze? - zerknęłam przez okno.
-Włóż grubą bluzę albo ciepłą kurtkę - odparł.
-Nie dasz mi swojej? - uśmiechnęłam się do niego zalotnie.
-Dam, ale jak potem zachoruję to będziesz mnie musiała leczyć - odparował cwanie.
-Tylko nie to - sapnęłam. Jak Morata jest chory to jest koniec świata. Serio.
Popatrzyłam na jego wytarte jeansy, czarną bluzę z kapturem i granatowe adidasy. Czyli mam się ubrać na luzie, bo jak nałożę płaszcz to się będzie sapał, że za elegancko i wygląda przy mnie jak pajac.
-Weź granatową z moim nazwiskiem - powiedział cicho i zrobił maślane oczka. Zrobiłam o co prosił. Do tego nałożyłam jeansy, biało-granatową bluzę, czarne adidasy i czerwoną kurtkę. - Słodko - zacmokał i wstał. - Na górze jesteś Hiszpanką - poklepał herb na mojej piersi. - Ale w sercu masz Real - odsłonił herb na bluzie.
-Chodź - wzięłam go za rękę.
-Blanco! - zawołał psa i wziął go na smycz. - No co? - popatrzył na mnie zdziwiony.
-Nic - uśmiechnęłam się i pocałowałam go w policzek.


Myślę, że Ally też nie wiedział z kim przyjdzie Nacho. Bo, gdy spostrzegł z kim idzie jego kumpel niepewnie zerknął na mnie.
Zrobiłam poker face i uśmiechnęłam się sztucznie do nadchodzących.
Jedynie Blanco postanowił być sobą i warknął groźnie aż Nacho podskoczył.
-Morata, po co przyprowadziłeś tę bestię?! - syknął.
-Bo chciał - odpowiedział. - Cześć, Carla - uśmiechnął się delikatnie. - To moja dziewczyna - wskazał na mnie.
-Unice - powiedziałam, ale nawet nie drgnęłam.
-Carla - powiedziała i przytuliła się do ramienia Nacho. Miała na sobie kusą sukienkę i szpilki, a na górze jakąś kurteczkę. Nogi miała zajebiste, Morata miał niestety rację.
-Gdzie się poznaliście? - spytałam grzecznie i ruszyliśmy alejką.
-Po meczu poprosiła o autograf - wyszczerzył się Nacho.
-A wy? - zainteresowała się Carla.
-W szkole - odpowiedział Ally. - Chodziłem z Unice do jednej klasy - puścił mi oczko.
-Jesteśmy razem ponad cztery lata - dodałam.
-Rozstaliście się kiedyś? - spytała.
-Nie - pokręcił głową Ally. - Nigdy.
-I nie zamierzamy tego robić - mruknęłam. Gadka się nie kleiła, ale Nacho bynajmniej się tym nie przejął. Ba!, nawet tego nie zauważył.
-A ślub planujecie? - prowadziła dalsze dochodzenie.
-Nie, mam zamiar żyć z nim na kocią łapę. Ślub tylko ogranicza. Myślę, że nawet mieszkać będziemy oddzielnie, bo po co się tłamsić, nie? - odparowałam. Ally ścisnął mnie mocnej za rękę, ale było ciut za późno. - A ty? Chcesz być z Nacho na poważnie czy tylko chwilowy kaprys? Bez urazy, ziom - uśmiechnęłam się do chłopaka.
-Jeszcze nie wiem - pogłaskała go po policzku.
-Ciekawe, bo ja po pierwszej randce wiedziałam, że Ally to nie zabawka. Myślałam, że jak się z kimś spotyka to chociaż ma się jakiś zarys, czy coś - wzruszyłam ramionami.
-Unice - szepnął prawie nie dosłyszalnie Morata.
-A w konkursach piękności i wyborach na misski to sprawdza się coś jeszcze czy tylko ciało? Mierzą inteligencję czy te puste gadki o pokoju na świecie i pomocy biednym afrykańskim dzieciom to na pamięć macie wykute? - zaatakowałam.
-To nie są puste gadki - warknęła.
-Nie? A niby jak wątła dziewczyna, która jedyne to ma to idealne ciało ma pomóc rozwiązać jakiś konflikt zbrojny? Stanie między i powie "peace, ludzie, peace"? - zakpiłam. - Pokazy piękności to jedynie dowód jak obecne społeczeństwo jest głupie i puste. Kanon piękna dla każdego jest inny i nie możemy się zamykać w czymś co mamy od górnie narzucone! Może odniesiesz się jakoś do tego?
-A piłkarze niby jak pomagają, co? - odgarnęła włosy na plecy.
-Mecze charytatywne, masa przedmiotów wystawionych na akcjach, są medialni i samą swoją obecnością przyciągają sponsorów - wyliczałam na palcach. - A misski? Wiesz, rozmowa nie ma dalszego sensu. Może do niej wrócimy jak uzupełnisz edukację, ewentualnie kupisz trochę IQ. Nara i przepraszam Nacho, że pozbawiłam się złudzeń - dodałam i puściłam Moratę. Zabrałam mu smycz i ruszyłam w przeciwną stronę niż oni.
-Unice! - pobiegł za mną i chwycił mnie za rękę.
-Co?! - wyrwałam ją.
-Jesteś niemożliwa - przyciągnął mnie do siebie i pocałował.
-Przegięłam? - jęknęłam.
-Czy ja wiem? Na pewno powiedziałaś prawdę - uśmiechnął się.
-Nacho się wkurzył? - szepnęłam.
-Nacho się śmiał. Chodź - wziął mnie za rękę i ruszyliśmy w kierunku mojego domu. - Odprowadzę cię i wracam do siebie.
-Nie zostaniesz? - zrobiłam słodkie oczka.
-Rano mam trening, a nie chcę się spóźnić - cmoknął mnie w policzek. - Przyjadę po ciebie na uczelnię, co?
-Jutro będę na Bernabeu, możliwe i Valdebebas - westchnęłam.
-Super! - ucieszył się. - A Nacho się nie przejmuj... - pogłaskał mnie po policzku.
-Bo i tak będzie za nią latał? - skrzywiłam się.
-Bo zrobi co zechce, kociaku. Jest dorosły i starszy od nas.
-Ale mi argument! - prychnęłam. - To, że starszy nie znaczy, że mądrzejszy!
-Unice - uśmiechnął się. - Ale ma swój rozum.
-Od kiedy piłkarze mają rozum? - spytałam, ale jego spojrzenie powiedziało mi, że przegięłam.
-Mają - mruknął i zaczął mnie łaskotać.
-Morata! - piszczałam i próbowałam się wyrwać. - Ally! - Nie mogłam nic zrobić, bo jego ramiona były niczym ze stali. - Kocham cię! - wypaliłam i momentalnie przestał. - I wcale nie musisz mieć rozumu - dodałam, a on się roześmiał.

Marcelito dusi Moratkę <3

 

Moniika sprawiła, że postanowiłam napisać z nią drugą część amor-capricho.
Oto mini zapowiedź ;)

MILA: ciekawe... Twoja Barcelona jest jakaś dziwna. Wujek Cristiano może by i kazał Juniorowi się żenić, ale cisza. No, ale Luca to FCB　
ROSE: Nie obrażaj Barcelony! Dobrze wiesz, że kocham to miasto, klub.. WSZYSTKO! Ale Luca? Wolę, aby siedział cicho.. Teraz sie wścieka, bo do klubu przyszedł nowy talent i po Nim!
MILA: talent? Nie pomyliło Ci się z Espanyolem? czyżby któryś z moich genialnych braci postanowił was reprezentować? to graniczy z cudem, bo obaj uciekali mało nóg nie połamali

bohaterowie -> http://amor-capricho.blogspot.com/p/bohaterowie_16.html